หลังผมเรียนจบใหม่ในปี ๓๖
ผมเลือกไปทำงานที่ อ. แม่แจ่ม โดยไม่ต้องคิด
ผมเดาถูกที่ไม่มีใครแย่งเลือกไปทำงานที่นั่น
สมัยผมเข้าเรียนคณะแพทย์ มช. ปีแรก
ผมมีโอกาสได้มาออกค่ายอาสาที่
#บ้านป่าตึง ซึ่งอยู่ในเขต อ. แม่แจ่ม
ความห่างไกลและความยากลำบากในการเดินทาง
ความใสบริสุทธิ์ของคนปกาเกอะญอ
สร้างภาพฝังใจให้กับคนหนุ่มเช่นผมอย่างไม่รู้ลืม
ทันทีที่เข้าไปถึงโรงพยาบาลวันแรก
ผมสัมผัสได้ถึงความเงียบ สงบ และความเหงา
ยามค่ำคืนได้ยินเสียงใบไม้คุยกัน
มิตรภาพเล็กๆค่อยๆก่อเกิดทีละน้อยทีละน้อย
บรรยากาศในการทำงานสมัยนั้น
เราทำงานด้วยหัวใจกันจริงๆ
สมัยนั้นเราเปิดห้องผ่าตัดกันเป็นว่าเล่น
ผ่าตัดทำหมัน ไส้เลื่อน ไส้ติ่ง ผ่าคลอด
เราทำกันอย่างลืมความกลัว
มีผู้ป่วยรายหนึ่ง ได้รับอุบัติเหตุ
ท้องของผู้ป่วยแข็งมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด
ผมลองเอาเข็มเจาะเข้าไปตรวจดู
ปรากฎว่าสูบเลือดได้ออกมาเต็มกระบอก
ผมอุทานออกมา #เลือดออกในช่องท้อง
ความดันตกมาก ผู้ป่วยช็อค กำลังจะเสียชีวิต
โชคดีที่ยังพอมีเลือดในตู้เย็นอยู่
“พี่จินดา เราต้องผ่าตัดด่วนแล้วครับ”
พี่จินดาเป็นทั้งหัวหน้าพยาบาลและพยาบาลดมยา
#ถ้าไม่ผ่าต้องตายแน่นอนถ้าผ่าถึงจะมีหวัง
ผมเปิดท้องเข้าไปพบเลือดเต็มไปหมด
ความดันตกลงเรื่อยๆ
#เลือดก็แดงแต่หน้าหมอกลับซีดลงซีดลง
#ตับฉีกขาดมีเลือดไหลไม่หยุด
ตับเป็นเนื้อเยื่อที่ใช้เข็มเย็บไม่ได้
สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ
แต่เริ่มมีการใช้เพจเจอร์กันบ้างแล้ว
โชคดีที่โทรไปปรึกษาพี่เรสสิเด้นท์ศัลย์ได้
สมัยเรียนเราเคยอดหลับอดนอนด้วยกัน
รุ่นพี่รุ่นน้องจึงสนิทสนมกันเป็นพิเศษ
“เฮ้ย! เล็ก เอาผ้าผืนใหญ่ยัดเข้าไปตรงบริเวณที่ตับฉีกขาด อัดให้แน่น เลือดจะหยุดได้ เย็บปิดหน้าท้องแล้วรีบรีเฟอร์มา พี่รออยู่” บรรยากาศแบบนี้หายากแล้ว
ผมนั่งรถไปส่งผู้ป่วยที่เชียงใหม่ด้วยตนเอง
ผมกับพยาบาล เมารถด้วยกันทั้งคู่
แต่ก็ช่วยกันบีบ Ambu bag มาถึงจนได้
#ผู้ป่วยรอดแต่คนมาส่งแทบตาย
หมอต้น เพื่อนต่างสถาบัน อยู่เวรต่อให้
สมัยนั้น เราทำแทนกันโดยไม่ต้องคิดมาก
ต่างกับสมัยนี้พอสมควร
#บางทีตรวจมากกว่ากันเพียงคนเดียวก็เป็นเรื่อง
ตอนเย็นของทุกๆวันที่แม่แจ่ม
ผมมีกิจกรรมสำคัญที่ทำเป็นประจำ
คือ การไปเล่นเทนนิส
โชคดีที่คุณอัมรินทร์ แกนนำกลุ่มฮักเมืองแจ่ม
เป็นนักเทนนิสตัวแทน ม. แม่โจ้
จบมาทำงานที่บ้านเกิด จึงทำสนามไว้
ผม อัมรินทร์ ดาบสนิทและ อยู่รบ
เป็นขาประจำที่นั่น
อัมรินทร์เก่งอันดับหนึ่ง
ไม่ต้องพูดถึง ผม อายุน้อยสุดและมีฝีมืออ่อนสุด
เราเล่นด้วยกันจนเป็นเสมือนครอบครัวเดียวกัน
ต่างคน ต่างอาชีพ
สนามเทนนิสอยู่บนไหล่เขาตรงฝายน้ำล้นพอดี
วันหนึ่ง เกิดเหตุไม่คาดฝัน
#ลูกสาวคนเล็กของอัมรินทร์จมน้ำ
ทุกคนวางไม้เทนนิส วิ่งลงกันไปที่กลางน้ำแจ่ม
อัมรินทร์ไปถึงคนแรก ด้วยความห่วงลูก
ผมไปถึงคนสุดท้าย เพราะว่ายน้ำไม่เป็น
โชคดีที่อัมรินทร์ งมหาลูกสาวเจอ
เด็กไม่หายใจ เครื่องไม้เครื่องมือก็ไม่มี
ผมจึงใช้ทุกวิชาเท่าที่มีอยู่
ทั้งปั๊มหัวใจ ทั้งเป่าปาก รอดจนได้
เดี๋ยวนี้ น้องโตเป็นสาวแล้ว
แต่อัมรินทร์ เพิ่งเสียชีวิตไปได้ไม่นานมานี้
ดาบสนิทและอยู่รบ ต่างก็เกษียณกันหมด
มีผมคนเดียวที่ยังรับราชการอยู่
วันนี้ เป็นวันขึ้นบ้านใหม่ของลูกหลานอดีตกำนันวิเชียร
พวกเราได้มาเจอกันโดยบังเอิญ
อยู่รบอ้วนขึ้น ดาบสนิทหุ่นดีขึ้นมาก
เราไม่ได้เจอะเจอกัน ๒๔ ปีเต็มๆ
ขาดแต่พี่ใหญ่สุดที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
ความหลัง ความสุข เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ดีใจที่พี่ชายทุกคนยังมีสุขภาพดี
เขียนโดย นพ.ประจินต์ เหล่าเที่ยง
ติดตามบทความอื่นๆ ได้ที่ https://w2.med.cmu.ac.th/suandok-variety/