พศ. 2519 ฉันสอบเข้าคณะแพทย์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ได้ แต่ไม่มีคนส่งเรียน เฝ้าเขียนจดหมายขอทุนไปยังมูลนิธิต่างๆด้วยตนเอง แต่ไม่มีตอบกลับ
ใกล้เปิดเรียนฉันไปเดินถนนท่าแพ หวังจะเข้าไปขอทุนจากเจ้าของคฤหาสน์ใหญ่ๆ แต่ไม่มีบ้านใดที่อนุญาตให้ฉันเข้าไป รปภ.บ้านหนึ่งถามว่าได้นัดไหม ไม่ได้นัดก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไป ฉันร้องไห้กลับมาที่โรงเรียนวัฒโนทัยพายัพ อาจารย์สมาคมศิษย์เก่าได้ให้ฉันเขียนจดหมายขอทุนมูลนิธินักเรียนขาดแคลนในพระบรมราชินูปถัมภ์ (ม.น.ข.)โดยปั๊มตราโรงเรียน และอ.เซ็นรับรอง
ไปเรียนวันแรก ฉันไม่มีชุดนักศึกษา ไม่มีเงินค่าลงทะเบียน ไม่มีเงินค่าหอ ไม่มีแม้แต่ตังค์กินข้าว
อาจารย์เกษม วัฒนชัย พาไปหาคุณนายลัดดาเพื่อขอทุนการศึกษา ในวันนั้นคุณนายให้ทุนเดือนละ 500 บาท ตอนนั้นมีกฏว่า ขอได้ทุนเดียว เงินจำนวนนี้อาจพอค่าอาหารต่อเดือนแต่ไม่เพียงพอค่าลงทะเบียนและอื่น ๆ
1 สัปดาห์ต่อมาทุนจาก ม.น.ข. ก็มาถึงมีทั้งค่าลงทะเบียน ค่าเสื้อผ้า ค่าอาหาร ค่าหนังสือ เป็นเงินก้อนแรกที่ฉันรู้สึกว่ามันมาก มีหนังสือของเจ้าของทุนเขียนมา ท่านขื่อ คุณหญิง สมหญิง โปษยานนท์ อนุญาตให้ฉันเรียกแม่ มีเงินเดือนอีกเดือนละ1,000 บาท หากมีอะไรต้องซื้อเพิ่มให้แจ้งได้ จึงเป็นวันแรกที่ฉันซื้อนมสด กับเค้กกล้วยหอมกิน และรู้สึกว่ามันอร่อยเหลือเกิน
ทุน ม.น.ข. จึงชุบชีวิตของฉันเพราะนอกจากเงินทองที่มีเพียงพอในการใช้จ่าย คุณหญิงสมหญิง โปษยานนท์
เจ้าของทุนได้มาหา มาดูแลสารทุกข์สุขดิบ ครั้งแรกที่เจอกันท่านให้ คนขับรถมารับฉันขึ้นตำหนักภูพิงค์ราชนิเวศน์ ท่านตามเสด็จในฐานะ นางสนองพระโอษฐ์ เมื่อเห็นฉันสวมเสื้อนักศึกษาโดยไม่มีเสื้อหนาวในอุณหภูมิ 15 องศาท่านอุทานและน้ำตาไหลหยิบเสื้อหนาวให้ฉัน สวมใส่ทันที หลังจากนั้นท่านอุปถัมภ์ทุกอย่างให้ไปหา ไปพักที่บ้าน สอนเรื่องการใช้ชีวิตที่เป็นประโยชน์ อบรมมารยาท
จนฉันจบเป็นแพทย์อย่างภาคภูมิ เมื่อจบฉันยังไปเยี่ยมท่านทุกปี มีจดหมายถึงท่านทุกเดือนท่านจากไปในปี พ.ศ 2558
หลายสิ่งหลายอย่างไม่ได้ประกาศให้ใครทราบ ฉันขอเป็นผู้หนึ่งซึ่งเป็นพยานยืนยันการปิดทองฐานพระของมูลนิธินักเรียนขาดแคลนในพระบรมราชินูปถัมภ์โดยมีคุณหญิงสมหญิง โปษยานนท์ เป็นผู้รับสนอง
เขียนโดย ชัญวลี ศรีสุโข (หมอหวิว)
ติดตามบทความอื่นๆ ได้ที่ https://w2.med.cmu.ac.th/suandok-variety/