ที่มาของเพลงลาแล้วภูพิงค์

ที่มาของเพลงลาแล้วภูพิงค์
คำร้อง – ธาตรี
ทำนอง – เอื้อ สุนทรสนาน
ขับร้อง – เอื้อ & บุษยา
เกร็ดเพลง – เป็นเพลงเล่าเรื่องราววิถีชีวิตของชาวมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ (มช.) ที่มีความผูกพันกับตำหนักภูพิงค์ราชนิเวศน์ ดอยสุเทพ ห้วยแก้ว และดอกทองกวาว ดอกไม้ประจำสถาบัน และเพลงนี้จะใช้เป็นเพลงลาสถาบัน ในงานฉลองปริญญาของมหาวิทยาลัยทุกปี
ที่มาของเพลงนี้ เล่ากันว่า มีแพทย์รุ่นหนึ่งของ มช.อยากมีเพลงซึ้งๆ ในงานฉลองปริญญา จึงช่วยกันเขียนกลอนแปดชื่อว่า “ลาแล้วภูพิงค์” แล้วให้รุ่นน้องถือไปกรุงเทพ เพื่อไปพบกับครูเอื้อ สุนทรสนาน ครูเอื้อ รับไว้ แล้วเรียกครูธาตรี มาดู ครูธาตรีถามว่า หากจะให้เรียบเรียงคำร้องจากกลอนนั้น ต้องการให้มีจุดเด่นอะไรไว้บ้าง เจ้าของบทกลอน ขอให้มีตำหนักภูพิงค์ราชนิเวศน์ ดอยสุเทพ ห้วยแก้ว และสวนดอก ไม่กี่วันต่อมา ครูเอื้อก็นัดหมายให้นักศึกษาที่เคยไปพบ ให้นำเทปเปล่า 2 ม้วน ไปที่ห้องส่งเล็กของกรมประชาสัมพันธ์ เมื่อพบกันพร้อมทุกคนแล้ว ครูเอื้อ ก็ให้ดนตรีเริ่มท่อน intro แล้วครูเอื้อ ร้องเองทั้งท่อนจังหวะสโลว์แล้วเปลี่ยนเป็นท่อนจังหวะแทงโก้ ทุกคนในห้องนั้น ยิ้มอย่างยินดีเป็นที่สุด เพราะ “ลาภูพิงค์” ไพเราะจับใจจริงๆ จึงรีบส่งเทปต้นฉบับกลับไปเชียงใหม่ เพื่อให้ทันงานฉลองปริญญาของคณะแพทย์โรงพยาบาลสวนดอกในปีนั้น
ฟังแล้วมีความสุขกาย สุขใจ ทุกๆคน

นำมาจาก  ผศ.นพ.วิชาญ วิทยาศัย



ติดตามบทความอื่นๆ ได้ที่ https://w2.med.cmu.ac.th/suandok-variety/